Este libro gustounos moito a todos. Os protas viven en Vigo, polo que percorren varias partes da cidade que coñecemos dabondo como o barrio de Coia (a avenida Castelao, o Alcampo, a rúa Marín), a praia de Samil ou o Casco Vello. Podiamos imaxinalos perfectamente paseando por todos eses lugares tan familiares para nós.
Encariñámonos especialmente con Anxos, a súa protagonista. Ela narra as súas vivencias nun diario. Vemos como vai falando dos seus medos, ilusións,... e como vai madurando pouco a pouco. Fala sobre todo de Nando, o seu primeiro amor, e de todos os sentimentos novos que esperta nela. Pareceunos unha rapaza moi sensible, sinceira e valente.
Tamén gustounos moito Moncho, o seu irmán, porque se tivesemos que pasar polo mesmo ca él nas nosas vidas, actuariamos exactamente igual.
Aínda que as veces perdiámonos un pouco cando falaba de relixión e filosofía cos seus amigos, fíxonos meditar tamén a nós sobre estes temas.
 |
| Bizcoito da profe Concha. Miam! |
Reflexionando sobre o título do libro, a nosa conclusión final é que independentemente das cousas boas ou malas que fixeron os protagonistas ó longo do relato, non os temos que xulgar, por iso todos son Anxos en tempos de chuvia.
Finalmente, queriamos destacar que o libro tivo una función terapéutica para a nosa amiga Alba, que desafortunadamente viviu unha experiencia similar na súa vida.
